René en Monique hebben nog altijd geen zicht op een oplossing. Na jarenlange strijd met de NAM zijn ze akkoord gegaan met een ontoereikend definitief eindbod.
Hallo Sandra,
In deel 1 van het zwartboek hebben we ons verhaal gedaan. Ondertussen is er het een en ander gebeurd. Ons dossier lag bij de Arbiter Bodembeweging sinds augustus 2018. Wij dachten dat het op korte termijn dan eindelijk rond zou komen. Echter we hoorden niets. En een paar maand later hoorden we nog steeds niets. Na contact opgenomen te hebben met de Arbiter Bodembeweging kregen we te horen dat het wel september 2019 kon worden voordat ons dossier aan de beurt was.
Dit leverde allemaal weer extra stress op omdat we dan weer bijna een jaar zouden moeten wachten. En ondertussen verging ons het woonplezier steeds meer. Weer een jaar uitstel, terwijl we al ruim 4,5 jaar zaten te wachten op herstel van de schade. Deze stress liep zo hoog op dat
er in januari 2019 een zeer ingrijpend voorval is geweest in de privésituatie, waar ik nu inhoudelijk niet op in kan gaan. Vanaf dat moment zaten we ook beiden thuis met een stevige burn-out. Ik wil niet zeggen dat dit volledig is veroorzaakt door ons aardbevingsdossier, maar het heeft er zeker veel mee te maken gehad.
Uiteindelijk kwam het bericht dat in juni 2019 onze zaak voor zou komen bij de Arbiter Bodembeweging. Wij hadden ondertussen een offerte op laten maken naar aanleiding van het definitieve rapport van de NAM. Uit deze offerte bleek inderdaad dat we qua gevoel goed zaten dat het eindbod van de NAM niet helemaal aansloot bij de werkelijkheid. Een bod van de NAM voor €23.000,- en een marktconforme offerte van €48.000,-
Omdat wij zelf geen tot weinig ervaring hebben met dit soort zaken hebben we de steun ingeroepen van een organisatie die mensen in dit soort zaken bij staat. We hadden daar goede verhalen over gehoord en contact met hun opgenomen. Wij hebben hier veel aan gehad.
Toen de zaak voorkwam zaten we rond de tafel en werd vervolgens elke scheur besproken en volgde er een discussie over de herstelkosten. De scheuren zelf waren overigens allemaal erkend. Ook de scheuren die er nog bij zijn gekomen en niet opgenomen waren in het eindbod van de NAM. Dat was op zich een goede zaak.
De zitting werd meerdere keren geschorst zodat wij, maar ook de NAM, konden bespreken wat onze tactiek zou zijn en of we akkoord konden gaan met het bod van de NAM die steeds hoger werd. Er wordt tijdens zo’n zitting dus echt koehandel gedreven, zonder te kijken naar de daadwerkelijke kosten die gemaakt moeten worden om het te herstellen. Vanaf het begin was al duidelijk dat het bod van de NAM niet richting het geoffreerde bedrag zou gaan.
Ons werd ook verteld dat we niet tot het uiterste zouden moeten gaan en het voor ons gunstiger zou zijn om er tijdens de zitting uit te komen. Als we het op het oordeel van de Arbiter af zouden laten hangen kon het eindbod van de NAM wel eens lager uit kunnen vallen dan wat er nu tijdens de zitting op tafel lag.
Na veel wikken en wegen hebben we dus het eindbod aanvaard. Dat lag bijna€10.000,- hoger dan het eerdere bod van de NAM. We zijn hier ook mee akkoord gegaan omdat we nu eindelijk wel eens de zaak af wilden ronden. In juni 2019 zaten we beide nog in ons herstel van de burn-out. We wilden gewoon ook niet langer de strijd aan gaan. We waren er klaar mee. Na het ondertekenen van het document kwamen ook de emoties los. We hadden het even niet meer onder controle.
Nu moest echter nog weer stevig onderhandeld worden met de aannemer omdat het bedrag van de NAM dus niet toereikend was. Middels de kaasschaaf methode werd de offerte steeds lager, maar kwam bij lange na niet in de buurt van het bedrag. Toen hebben we maar besloten om een aantal scheuren (met name in de binnenmuren) niet te herstellen, met alle risico van dien. Ook met die
rigoureuze maatregelen kwamen we er nog niet uit.
Inmiddels hebben we een aannemer bereid gevonden een deel van de scheuren te herstellen. Een groot deel gebeurt dus ook definitief niet. Simpelweg omdat we daar de financiële middelen niet voor hebben. We hadden onze hoop nog gevestigd op de tijdelijke regeling ‘vergoeding tekort herstelkosten’. Echter wat schetst onze verbazing: dat geldt niet voor die mensen die, conform de geldende spelregels, een arbiter hebben ingeschakeld en akkoord zijn gegaan met de uitspraak. Hierover heb ik op 06-01-2020 een mail gestuurd naar het betreffende loket.
En dat is op dit moment, in maart 2020, onze situatie. Een huis met scheuren, een ontoereikend definitief eindbod van de NAM, en nog steeds de stress die we ervaren over onze toekomst en de toekomst van het huis.
En wij zien ook geen mogelijkheden om nog iets met de NAM te kunnen bereiken.
We hebben immers onze handtekening gezet.
Met vriendelijke groet,
René en Monique Bijl